De Dorestad raid 2013 vertrok op het punt waar de raid in 2008 gestopt is. De bedoeling was toen de Biesbosch te halen, maar dat lukte niet door tegenwind en weinig stroom mee. De raid stopte destijds bij wsv Esmeer bij Aalst aan de Andelse Maas. Nu is daar vertrokken op de donderdag. Die dag is de omgeving zeilend en roeiend verkend, inclusief het prachtige plaatsje Heusden. Daarna is op de vrijdag een lange tocht kruisend over de Bergse Maas afgelegd, tot het begin van de Biesbosch, waar bij de ingang van de Aakvlaai de ‘In Dubio’ afgemeerd lag. Zaterdag is bij prachtig weer in alle rust de Biesbosch verkend. En zondag zijn vlak voor de Spieringsluis vrijwel alle bootjes weer op het land getrokken, nadat de chauffeurs met een bus de trailers hadden opgehaald.

Hieronder verslagen van Luc Sluimer en Gijs van Kemenade, en een publicatie over deze raid uit ‘Watercraft’ (nr 103, january/february 2014).

Zie ook onder ‘Film en foto’ (film met muziek).
——————————————-
Op een stille, mistige zondagochtend vaart een vloot kleine vloot prachtige scheepjes door de Biesbosch richting Spieringsluis.
De Dorestad Raid 2013 zit er bijna op.
Het begon, voor mij, een paar dagen eerder in de jachthaven van wsv Woudrichem.
Nadat ik met onze zoon Ruben de boot in orde had gemaakt liet ik de boot van de trailerhelling glijden. Rustig zeilde ik naar de Andelse sluis. Zeiltjes weer neer en op de riemen de sluis in. De sluiswachter had gelukkig geen haast. Hij wachtte geduldig en zei, toen ik eenmaal in de kolk lag: ”Zo kom je er ook. Lekker rustig. Moet je nog ver?” Ik vertelde van onze Raid en voor ik de sluis weer uitgeroeid was riep hij me nog na: ”Mooie bootjes!”.
Direct na het schutten kreeg ik een enorme stortbui op mijn nek. Daarna zeilde ik rustig richting Esmeer, waar de “In Dubio” met de meeste ander deelnemers al lag te wachten.
De volgende morgen het wedstrijdje, de tocht naar Heusden en de zoektocht naar het huis waar de moeder van Sybren had gewoond.

Daarna naar de dode arm bij Nederhemert voor de overnachting.
De volgende morgen de rivier af naar de Biesbosch. Nu wist ik al, dat de Bergse Maas tussen Heusden en de Biesbosch zo ongeveer het saaiste stuk water van ons lans is, maar gelukkig was er wind en vergde het zeilen voldoende aandacht om het toch een mooie tocht te maken. Dit gold echter niet voor alle deelnemers. Op een van de boten verveelde de bemanning zich zo, dat ze onderweg besloten een stukje te gaan zwemmen. Dit in tegenstelling van de bemanning van een ander vaartuig. Zij vonden de rivier zo mooi dat zij er veel langer over besloten te doen dan de rest van de ploeg. Uiteindelijk was ’s avonds echter eenieder weer aan boord bij Hanna en Leo voor de warme hap en de daaropvolgende neut.
We lagen inmiddels in de monding van de Aakvlaai. Een nieuw stukje Biesbosch, aangelegd ter compensatie voor wat ons door de staats bosberen ontnomen was ter bescherming van de natuur.
Sommigen van ons hebben dit prachtige stukje cultuurlandschap doorkruist en een der schippers riep naar me:”Hé boef, je had wel eens mogen zeggen dat je daar door dat gaatje niet kon varen.” Welkom in de Biesbosch. Zo werkt dat hier. Soms lijkt het vaarwater maar is het zo ondiep dat je er niet door kunt.
Na de gezamenlijke lunch kon eenieder zich verpozen in mijn schitterend thuiswater en hoewel ik hier al bijna 50 jaar kom, blijft het mij boeien en heb ik er wéér heerlijk gevaren.
Dan de laatste avond. Ik heb mij daarbij, wegens gebrek aan creativiteit, wat afzijdig gehouden.
Er werden echter door anderen schitterende vormen van vermaak ten toon gespreid met een wereld première als absoluut hoogtepunt.
Deze raid zal in mijn gedachten blijven als:
Mijn verliefdheid,
de aanwezigheid van Lord Nelson,
mijn roestige Engels,
het voorbij zeilen van boten waarvan ik dacht ze nooit in te zullen halen,
de prachtige bootjes waarvan één met een heel mooi hondje,
Het met Janko om 10 voor 11 als enige nog wakkere deelnemers een borrel drinken, de voortreffelijke verzorging van Hannah en Leo en het weer thuis komen met een zeer tevreden gevoel.
Kom goed door de winter en tot de volgende Raid.
Luc Sluimer

————————————-

De Dorestad-triatlon

Vrijdagochtend 20 september fiets ik zo rond 7.45 uur over de dijk langs de Bergse Maas. Moet hier straks een aanvallend flottielje schepen de rust verstoren? Ik kom bij de Afgedamde Maas. Na wat aanwijzingen van Dirk zie ik het hotelschip In Dubio. Maar hoe nu bij het water te geraken? Doorrijden lijkt me het beste. Ineens zie ik Dirk met zijn trouwe hond Tommy bij het gemaal De Baanbreker. Ik laat de fiets aan boord zakken en het nautische deel van deze auto-fiets-boot-tocht begint.
De mountainbike wordt daarna aan boord van het moederschip gehesen.
Een gezellige ontvangst te midden van vele prachtige bootjes. Ik maak kennis met Piet en zijn Akkrumer Jol Mazzel, een mooi houten scheepje van een meter of vijf. De aanpassingen die Piet gemaakt heeft, laten vakmanschap zien. Later vertelt hij me dat hij een houtbewerkingsbedrijf heeft. Vandaar …

We starten in de achterhoede maar we maken met Mazzel snel terreinwinst. Voorbij het veerpontje naar Nederhemert-zuid bevinden we ons al in de kopgroep. De boot ligt erg goed op het roer en komt na het overstag- gaan weer vlug op snelheid. Het valt ons op dat we net voor het overstag- gaan steeds wat meer wind pakken. We varen door het Heusdens Kanaal naar de Bergse Maas. Donkere wolken, gepaard gaand met meer wind komen aandrijven vanuit het westen. Bij de brug naar Heusden liggen we even op kop. Dit komt natuurlijk doordat Wuptum een kleine zeilpauze inlast. Het gaat perfect totdat er ineens een windstoot in het niet-reefbare zeil slaat. Op zich hoeft dit geen probleem te zijn, maar de grootschoot was sinds de start nog niet uit de schootklem geweest. Instinctief oploeven heeft geen zin. We hebben geen mazzel met Mazzel. De boot gaat plat. We weten hem weer omhoog te trekken, maar doordat er geen drijfvermogen aan boord is, komt de boot niet boven het wateroppervlakte uit. Weer plat! In de verte zien we het onheil naderen: een binnenvaartschip! De boot is gelukkig op tijd uit de vaargeul. Ondertussen pak ik de roeispanen, mijn schoen en een zak met nat brood uit het water. Ik laat Piet weten dat ik alles onder controle heb. Ik zwem naar de kant terwijl toegesnelde boten de overige inventaris van Mazzel uit het water vissen. Aan de kant ben ik als een michelinmannetje. Mijn zeilpak loopt leeg. Fout van ons is dat we wel zwemvesten bij ons hebben, maar niet aan hebben. Piet is met Mazzel naar de kant getrokken. Hier houd ik de boot in positie terwijl hij aan de hoosklus begint. Later wisselen we af. Wat komt er een gigantische hoeveelheid water uit zo ́n kuip. De aangeboden hulp is geweldig. De koning zou dit ongetwijfeld hartverwarmend noemen. We krijgen droge kleding, laarzen, eten en drinken. Gelukkig blijft de schade beperkt tot een verdronken telefoon met een vervangingswaarde van 13 euro. Niet verkeerd om mijn waterdichte camera mee te nemen. We vertrekken zo snel mogelijk weer en de sfeer aan boord heeft geen moment te lijden onder de plotselinge zwempartij. De schoot wordt wel steeds in de hand gehouden. We hebben nog zo ́n 20 km op te kruisen op de Bergse Maas. De geleende broek is na enige tijd ongeveer net zo nat als mijn eigen broek. De truien en het fleecejack doen goede diensten. Ik heb het niet echt koud, maar ik mis mijn zeilpak wel. Piet heeft ook geen problemen met de temperatuur. Afwisselende donkere en grijze wolken met soms een stukje blauw. Een mannenbroek kunnen we helaas van dat blauw niet snijden. (Wanneer dit wel kan, komt er goed weer.) De enkele zonnestralen zijn zeer welkom. We zetten door en het blijft prachtig zeilen op het soms wat woelige water. Van de scheepvaart hebben we nauwelijks last. Het mapje met kaarten is verdwenen maar dit hindert niet want ik ken deze omgeving. We draaien het Spijkerboor in en met weinig wind komen we aan bij In Dubio. Hier wordt enthousiast gereageerd alsof het de finish is van een triatlon (fietsen, zwemmen, zeilen).
Een lekkere kop warme soep geeft extra inwendige warmte. Weer een leuke ontvangst op zo ́n luxe comfort`container`. Natuurlijk excuses voor het laatste woord maar het past bij de stijl van Hans V.
Schippersvrouw Hanna biedt de stuurhut aan om mijn kleding zo goed en zo kwaad als het gaat te drogen. Een elektrisch kacheltje wordt in stelling gebracht. Ik moet echt zeggen dat ik later bij vertrek redelijk droge kleding aan heb, maar het modieuze shirt met een kleur naar keuze ( zwart, zwart of zwart) van Hans vormt wel de droge kern.
Aan tafel word ik nog even verwend met een heerlijke driegangen maaltijd uit de kombuis van Hanna. Er wordt wel met ongerustheid gereageerd wanneer ik me laat ontvallen dat ik geen licht op mijn fiets heb. Het lijkt of ik van plan ben om zonder stuur te gaan rijden. `Moet je echt nog gaan fietsen?` In Dubio ligt in een donkere omgeving, maar de jachthaven is slechts enkele honderden meters verwijderd en vandaar naar mijn auto in Dussen is het maar acht kilometer.
Dorestadzeilers, het is erg leuk om een dag met jullie te varen en natuurlijk Piet bedankt!
De mazzel,
Gijs van Kemenade, Etten-Leur

————————————-
‘Watercraft’ nr 103, january/february 2014
by Keith and Marion Mosley