De oorspronkelijke ‘England raid’ heeft in 2016 een uitstapje gemaakt naar Schotland, en haar naam daarbij omgedoopt tot ‘British raid’. De organisatoren vonden een geschikte plek aan de westkant van Schotland in de monding van de River Clyde, ten noorden van Glasgow.

Drie Nederlandse boten hebben hieraan deelgenomen: de Nadia, het Huibertje, en de Strûner (zie bootportretten).

En jawel, er zijn meerdere varianten van regen in Schotland. Wij hebben daar een paar van mogen beleven. De aankomstdag vertoonde het non-stop model, met wel een wisseling in intensiteit. Het weertype waarbij de meesten
van ons enkel door naar buiten te kijken hun zeilplannen al zouden afblazen. Dat geldt ook voor de Schotten, er was geen zeil te bekennen. Maar het betrof voor ons slechts de aankomstdag, waarbij de boten tewater gelaten worden. Vanwege de lange steile helling werd dat door een tractor gedaan, wat eigenlijk nog wel zo comfortabel was.

De volgende dag regen in de vorm van een enkele bui, met een lekker windje 3-4. Wel soms een venijnig vlaagje vanwege valwinden uit de omringende heuvels. Maar prima om te zeilen. En soms brak de zon door, je gelooft het niet. De meegenomen lunch konden we in een afgelegen ontspanningscentrum gebruiken in een volgende baai van de Clyde. We werden er met een rubberbootje heen gebracht, onze boten aan een mooring of anker achterlatend. En na een plensbui weer teruggebracht, het bootje bleef als een waakhond ons alle dagen begeleiden, een prima organisatie.

De tweede dag windstil ’s morgens, maar vaak droog. Dat betekent in dit ruime water een sportief vooruitzicht op een lange roeitocht. Die bracht ons bij een wrak van een suikerboot, in de negentiger jaren van de vorige eeuw van zijn anker losgeslagen en tegen een tanker gebotst en vervolgens in gekapseisde positie zijn graf gevonden op de bodem. Niet opgeruimd, een flink deel steekt boven water, je kunt hem aaien als je dat wil. Hij stinkt wel. Een zeehondje, op de foto, vindt dat wel lekker (of is het een ijsbeer?). De wind trok daarna aan, de dag eindigt met een prachtig zeiltochtje over dit brede water, na een lunch in een marina aan de overkant.

De laatste dag was het mooi weer met windkracht 3-4. Geen klagen dus. Doel was het ‘Holy Loch’ maar velen haalden dat niet, vlak daarvoor viel de wind weg. Dat gold zelfs voor de Molly, de prachtige nagebouwde walvissloep die op zeil met acht man/vrouw aan boord normaliter iedereen als een speer voorbijvaart, een prachtig gezicht. De Molly ligt in Henley-on-Thames, wordt al 20 jaar door dezelfde groep bezeild of beroeid. Zij heeft tweemaal meegedaan aan de Dorestad raid, hopelijk volgt nog eens een derde keer.

 

Drie dagen zeilen, dat is weinig voor zo’n verre reis (ferry IJmuiden – Newcastle, daarna nog een kleine vier uur rijden), en toch was het voor deze belevenis zeker de moeite waard!

 

Dirk Branbergen

Meer foto’s: ‘Film en foto’